Komentarze: 2
Ten krytyczny moment zbliżał się od dawna. Tym razem napiszę więcej niż kilka słów na podobiznę zdania.
Doświadczenie uczy. Zawsze przypomina mi się wtedy opowieść o Minotaurze Zbigniewa Herberta. Ten człowiek, o którym pisałam...Nie żywię do niego urazy. Może gdyby cokolwiek mogłoby potoczyć się inaczej. Do jego zasług niewątpliwie należy fakt, że mnie czegoś nauczył. Przez to, że było i przez to, że odszedł. Czasami myślę, że byłabym w stanie zrezygnować z jego obecności w moim życiu, a kiedyindziej ten model wydaje mi się nie do przyjęcia.
Można to nazwać przygodą życia. Bilans zysków i strat jeszcze nie podliczony.
Zadziwiające z jakim chłodem to piszę. Z takim samym jak go traktuję spotykając na ulicy. Może z tego wynika fakt, że ciągle mi na nim zależy, ale tak się już nie czuję.
Teraz, nie dziwiąc nikogo, potrzebuję kogoś na jeden raz. Jak chusteczkę higieniczną.
I co teraz? Wypadałoby wszystko pozmieniać, wrócić do tych, których zostawiłam. A może zapytać się: czy ktoś jeszcze możeby tak kiedyś, może ze mną.
Może wypiję dla odwagi? To słowo mnie prześladuje.